Zojuist in een Leidse supermarkt: antisemitisme in het klein. Iemand heeft de verpakking van letterlijk alle dozen Israëlische dadels opengesneden opdat (hier kunnen we vanuit gaan) e.e.a. onverkoopbaar is. Toeval was het niet: de Iraanse, Tunesische en Marokkaanse dadels waren onberoerd gebleven.
Ik kon het haast niet geloven. Wie doet zoiets? Dat het iets met Gaza te maken heeft, ligt voor de hand, maar zonder toelichting is deze economische sabotage lastig te duiden. Is dit een statement tegen Israël of tegen joden in het algemeen? Ik durf het niet te zeggen. Mijn eerste gedachte was echter: dit is antisemitisme! En als daad tegen Jodenhaat heb ik – met gepast gevoel voor dramatiek, ‘nooit meer’ is immers nu – alle beschikbare Israëlische dadels gekocht. Zo hebben mijn pinpas en ik de boycot verijdeld; dadels uit de Joodse staat waren in Leiden nog nooit zo populair. Triomfantelijk liep ik toen de supermarkt uit, mijn dadels schaamteloos tonend in de hoop aanstoot te geven aan de juiste mensen. Eenmaal thuisgekomen begon het grote dadeleten… ik kan inmiddels geen dadel meer zien.
Wellicht denkt de lezer nu: is dit niet wat overtrokken? Gescheurd plastic is bepaald niet het ergste wat er nu speelt in het Midden-Oosten, maar toch: onlangs publiceerde CIDI een onderzoek waaruit blijkt dat het aantal antisemitische aanvallen in 2023 verdrievoudigd is (!) Dit is meer dan zorgelijk en volgens mij zou zero tolerance het devies moeten zij, juist ook bij ‘kleine’ dingen. Morgen ga ik de dadels dus weer controleren en – zo nodig – de Nederlandse markt verstevigen. Wie behoefte heeft aan een zakje geboycotte dadels, kan contact opnemen: anna@artikel104.nl.
Heeft verder niks met belastingen te maken. Volgende keer weer iets over de fiscaliteit.
